Heupdysplasie

Heupdysplasie is een gecompliceerde aandoening: het heeft een erfelijke component (erfelijkheidsgraad van 0,28 als ik me niet vergis, dit is in feite vrij laag), maar wordt sterk beïnvloed door omgevingsinvloeden. Dat kunnen o.a. zijn: voeding, beweging en bespiering.
Willen we ooit van dit allervervelendste probleem afkomen, dan moeten we het op al deze fronten aanpakken! Dus allereerst alleen fokken met honden die goede heupen hebben! Waar je de grens legt, is moeilijk aan te geven, het is maar hoeveel selectieruimte je hebt.

Daarnaast is goede voeding onontbeerlijk. Bij de ontwikkeling van het skelet zijn met name de gehalten aan calcium en fosfor en hun onderlinge verhouding belangrijk evenals hoe snel de hond kan groeien op zijn voer (o.a. afhankelijk van de hoeveelheid energie in het voer, de kwaliteit van eiwitten in het voer, e.d.).

Je moet het je zo voorstellen; hoe harder de hond groeit, hoe minder tijd het bot heeft om de goede vorm aan te nemen en hoe zachter het botweefsel, dus hoe makkelijker het in verkeerde vormen geduwd wordt door de krachten die er op in werken.

De pup

Uitgaande van een verantwoorde keuze van ouderdieren en het geven van goede voeding, moet je evenwicht vinden in het opbouwen van spieren en skelet enerzijds en het vermijden van te grote belasting anderzijds. Ik houd aan: zolang de hond in de hoogte groeit, vermijd traplopen, springen en dergelijke. Het is ook de grens die PuppyStar mede hanteert om te bezien hoe oud een hond moet zijn voor Behendigheid. Niet de leeftijd, maar het al dan niet uitgegroeid zijn is de norm. Een York kan met 6-8 maanden rustig beginnen, een New Foundlander zie ik liever pas met 2 jaar komen.

Dezelfde norm geldt voor fietsen (met de hond ernaast)! Het mag dan een rechtlijnige beweging zijn, maar het blijft een belasting!

Trappen lopen: zolang je de hond kunt tillen, doe het a.u.b.! Op een flat kun je het soms niet vermijden (wel iets om goed over na te denken voor je zo’n hond aanschaft!), in een gewoon huis zou ik de hond gewoon verbieden naar boven te gaan.

Met wandelen is het natuurlijk moeilijker aan te geven waar de grens ligt. Dat pups in huis lekker mogen rauzen prima: dan bepalen ze hun eigen grenzen wel, al zou ik zeker oppassen met trapjes waar ze af kunnen vallen, gladde vloeren enzovoort. Maar ik zal niet adviseren om eens een lekkere lange wandeling met de pup te gaan maken. Je loopt al snel te ver. Je ziet het wel eens; mensen met een puppy die zich dodelijk vermoeid voortsleept. Dat is dus vragen om problemen! Die pup is te moe om de belasting nog met de spieren op te vangen en dus komt die belasting dan op het zich ontwikkelende skelet. Ik zie het nut ook niet van een lange wandeling voor een pup. Naar mijn idee moet een pup wat kunnen snuffelen, zijn behoeften kunnen doen en verder veel meemaken. Maar socialiseren gaat niet door de pup 2 uur lang overal naar toe te laten lopen. Nee, je gaat meerdere malen per dag ergens heen: 5 minuutjes over de markt, een paar minuutjes op een kinderspeelplaats, een minuutje bij een kinderboerderij, uiteraard contact met andere honden in alle soorten en maten. Een paar minuten positieve indrukken opdoen en dan tijd krijgen ze te verwerken, daar heeft een pup iets aan. Laatst hoorde ik ook het argument dat een pup toch conditie op moet bouwen… Geloof me, die conditie is later snel genoeg opgebouwd en ze krijgen de conditie die ze nu nodig hebben wel van het spelen met nestgenoten, andere honden op het veld enzovoort. De ellende is: sommige mensen doen van alles met hun pup en het gaat goed, waardoor ze anderen dat ook adviseren. Sommige doen niets bijzonders met hun pup en het gaat fout, dus moet het volgens hen puur erfelijk zijn. Zo simpel ligt het dus niet. Omdat je nooit weet wat voor pup je hebt, kun je mensen alleen maar aanraden altijd voorzichtig te doen met hun pup. Een keer te lang wandelen, zal echt niet meteen ernstige HD geven, dat mag duidelijk zijn, maar het gaat om de algehele houding naar het omgaan met de pup.

Wat zou ik graag willen dat iedere potentiële hondeneigenaar goed werd voorgelicht. Niet alleen over het karakter van een bepaald type hond, maar ook over voeding, opvoeding en hoe om te gaan met de gezondheid van de hond. Zie daar mijn levenstaak 😉 !

Auteur: Anneke Schellingerhout, dierenarts